Vannacht om vier uur werd ik wakker van vechtende katten die flink kabaal maakten. Helaas moest ik ook plassen en in plaats dat je eventjes naar het toilet loopt en meteen terug kruipt is dit een heel gedoe. In het donker moet je je slaapcabine openritsen, de zaklamp zien te vinden en daarna zo’n honderd meter heuvelopwaarts lopen naar het toilet. Uiteindelijk een hele missie die je ruim vijf minuten kost en waarna je bijna klaarwakker bent. Het duurde daarom eventjes totdat ik weer ik slaap viel.
Het ontwaken ‘s morgens was niet geheel vrijwillig. Het kind van de buren, ik schat zo’n twee jaar oud, was hysterisch aan het huilen. Niet eventjes, maar een minuten lang durende golf van huil- en schreeuwgeluiden. Een heerlijk begin van de dag. Dit is overduidelijk één van de nadelen van een veldje waar door de stilte elke geluid juist extra hard binnen lijkt te komen.

Mijn vrouw en jongste dochter komen pas tegen tienen de tent uit. Mijn vrouw ziet er gesloopt uit en geeft aan bijna niet geslapen te hebben. Vechtende katten, een hysterisch kind, mijn persoontje dat ging plassen... ze heeft alles meegekregen die nacht.

geiten en geitenkaas

Zowel mijn vrouw als ikzelf zijn liefhebbers van allerlei soorten kaasjes. Eén van de dingen die we tijdens ons verblijf in deze streek graag wilden doen was iets van een kaasboerderij bezoeken om te zien hoe het proces verkoopt van melk tot heerlijke kaas. Leerzaam voor de kinderen en lekker voor de ouders die dan uiteraard een kaasje aan kunnen schaffen. Een echte kaasboerderij hebben we niet gevonden in de buurt. Op een uur en een kwartier rijden is er wel een interactieve boerderij, La Ferme Du Chaudron Magique genaamd. Hier kun je via een korte introductie en een film zien hoe een familie een boerderij is begonnen om in eerste instantie geheel zelfvoorzienend te kunnen leven. Zo hebben we geleerd dat er maar liefst anderhalve hectare grond nodig is om een gezin van twee volwassenen en twee kinderen het hele jaar van vlees, melk, eieren, groente, fruit, zuivel en brood te voorzien. Op dat moment besef je dat als iedereen honderd procent biologisch zou eten we een serieus ruimteprobleem zouden krijgen in Nederland omdat er domweg onvoldoende landbouwgrond is om dit uit te voeren.

Naast de basisentree van de boerderij waar introductie, film en volledige toegang tot de hele boerderij bij inbegrepen is kon je ook extra modules kiezen. Wij hebben vanwege ons doel gekozen voor “le fromage”. Hierbij ga je geitjes de fles geven (vinden de kinderen geweldig), zelf geiten melken (vinden de jongste kinderen een beetje eng) en daarna zelf geitenkaas maken. Zelf maken is een groot woord, want het is het scheppen van een bijna gereed product in een lekmandje in een plastic bakje. Voor zover ik begrepen heb wordt dit na twaalf uur in de koelkast vanzelf kaas. Zeker weten doe ik het niet, want de uitleg was in een Franse taal die ik amper tot niet kon volgen.

welkom op de boerderij

uitleg over de melkproductie

Pujol

De heenreis naar de boerderij was een vrij kronkelige weg. Een minder aangename route dan gemiddeld in deze streek maar het navigatiekreng had berekend dat dit de snelste manier was om de boerderij te bereiken. Voor de terugweg eventjes op de kaart gekeken of er een andere route te plannen was en gezien dat je via het plaatsje Pujol een route hebt die in afstand ongeveer gelijk zou moeten zijn. Pujol zou volgens de campingeigenaresse een mooi plaatsje moeten zijn met wat galerietjes in de Middeleeuwse binnenstad. In Pujol hebben we inderdaad een zeer authentiek aandoend centrum aangetroffen en genoten van een verkoelend drankje op het terras.
Omdat de volgende activiteit alweer op het programma stond en de dames na alle vliegen op de boerderij graag nog eventjes wilden douchen hebben we Pujol na een bliksembezoek snel weer achter ons gelaten en zijn richting Saint Urcisse gereden.

nu even niet

Na een vermoeiende rit kwamen we aan bij de tent. De dames gingen alledrie een doucheritueel uitvoeren dus voor mij de uitgelezen kans om heerlijk eventjes met een boekje te relaxen. Op het moment dat mijn vrouw alles aan het verzamelen was om te douchen en om te kleden stonden er al snel weer een paar vriend(innet)jes bij onze tent. Zowel de hond als ikzelf hadden hier nu eventjes weinig trek in. De hond kreeg echter totaal geen rust en mijn lichaamstaal straalde kennelijk ook te weinig uit dat ik eventjes geen zin had in een gesprek. Dit was voor mij echt een “nu even niet” moment. Hier zie je het nadeel van het laagdrempelige sociale leven op een camping. Op naar mijn mening redelijk vriendelijke wijze heb ik de kinderen duidelijk gemaakt dat de hond echt eventjes rust nodig had. Gelukkig begrepen ze de boodschap en heb ik niet onvriendelijk moeten worden.
 

feestavond

Een dag eerder hadden we gehoord dat er vanavond in het nabijgelegen plaatsje Saint-Mairin een soortgelijke feestavond plaats zou vinden als in Puymirol afgelopen zaterdag. Afspraak was dat we gezamenlijk naar de feestavond zouden gaan dus zo geschiedde. In vergelijking met Puymirol was het feest in Saint-Mairin wat commerciëler van aard, was er sprake van een ander decor. Het aanbod van dranken en spijzen was echter nog iets beter dan in Puymirol. We hebben hier genoten van biologische salade, biologische frietjes, crêpes, uientaart, pizza, mosseltjes en natuurlijk een overheerlijk flesje lokale rode wijn. De livemuziek was typisch Frans dus droeg ondanks de matige kwaliteit wel bij aan de sfeer die paste bij deze avond.

negatief

Bij ons aan tafel zaten de campingeigenaresse, haar vriendin met dochter, onze tijdelijke buren, wijzelf en een bevriend stel van de campingeigenaresse. Zij wonen tien maanden per jaar in Nederland en twee maanden hier in Frankrijk in hun eigen huis, waarnaast ze ook nog twee gites verhuren. De man is een aardige en sociaal ingestelde man, belastingadviseur van beroep. Zijn vrouw echter zat de hele tijd naast hem zonder een woord te zeggen, zonder iemand aan te kijken en met een smoelwerk alsof ze de gehele lokale citroenvoorraad opgegeten had. De enige woorden die ze sprak was tijdens een gesprek wat ik met haar man voerde. Hierin kwam ter sprake dat ik deze website aan het maken was met als titel “hoe overleef ik de camping?”. Mevrouw stelde dat dat wel een heel negatieve instelling was en had weinig begrip voor hoe wij, niet-kampeerders, een campingavontuur instappen. Na minachtend haar hoofd weer weggedraaid te hebben heeft koningin zuurpruim haarzelf ook geen woord meer tot ons gericht. Over negatieve houding gesproken...

Omdat ik probeer met kritiek, in welke vorm dan ook, toch iets te doen heb ik mezelf wel afgevraagd of de titel echt zo negatief is als zij stelt. Er schuilt wel een waarheid in, maar juist omdat dit het daadwerkelijke gevoel is waarmee verwende paupers zoals ikzelf een campingavontuur instappen klopt het. Als ik de website “het verwende leven op de camping” zou noemen dan zou ik liegen. Voor mensen die nooit kamperen lijkt alles wat met tenten te maken heeft al automatisch op creperen. Grappig om de bevestiging te zien dat kampeerders en niet-kampeerders elkaars voorkeuren niet altijd helemaal begrijpen.

warme avond

Rond half elf zijn we terug bij de tent. Het is donker, zoals alle avonden. Een groot verschil met voorgaande avonden is dat de temperatuur buiten nog steeds aangenaam is. Ondanks een matige zomerdag met veel bewolking en temperaturen die rond de 23/24 graden lagen is het nu nog aangenaam. Dat is vast te danken aan de bewolking die voorkomt dat de warmte kan ontsnappen. Het naar bed gaan in de kleine cabines begint te wennen. Omdat het veel minder koud is dan anders voelt het naar bed gaan zelfs aangenaam aan. Zou het dan toch gaan wennen in de tent?

avondfeest in Saint-Maurin

vlees en groente van de bakplaat

ook hier volop livemuziek

in de rij voor biologische producten